"Kuşkusuz, sayısız kez hata yaptım, reddedemem, ama söyle bana, hiç mi affettiremedim kendimi?"
Çehresini tüm vahşiliği ile çevreleyen tebessüm bin söze bedeldi.
"Hayır."
"Eskittiğim yıllar, karıştırdığım sayfalar, bitirdiğim mürekkepler?"
"Hayır."
"Mutlu kıldığım insanlar, dinlediğim pek çok dert, verdiğim bir avuç cesaret?"
"Hayır."
"Dilimin ucuna gelmesine rağmen sarf etmediğim küfürler?"
Kahkahayı bastı. "Lütufta bulunmuş efendimiz!"
Artık sabrım taşmıştı.
"Namussuzların en namussuzu, cehennemin dibinden de alçak olan alçak, nankörlerin biricik kıdemlisi, söyle, nasıl affettirebilirim kendimi?"
"Affedilmeyeceksin."
Dürüstlüğü takdire şayandı.
Yazık. Çok yazık.
Hâlbuki yolun başındaydım.
Güz yağmurunun ıslattığı, ışıl ışıl hayat kokan zeytin ağaçlarının eşlik ettiği bu basit yokuşun daha gidilecek çok mesafesi vardı.
Yazık. Çok yazık.
Hâlbuki
daha
yolun
başındaydım.
Görsel: Sonnenuntergang (Brüder) oder Abendliche Landschaft mit zwei Männern, Caspar David Friedrich
Yorumlar
Yorum Gönder