Sanrısal Sanrı

Yorgun gözlerim benliğime yeni bir kıvılcım atan tebessümünü arıyor. Defalarca huzurumdan kovduğum saki, halen neden getirirsin aşk şarabını? İtelediğim berhava tahayyüller, bu tükenmeyen ısrarın sebebi ne? Aç müstahkem kapılarını, aç ki göreyim o ay suretlinin ışığını... Kır paslanmış zincirlerini, kır ki kavuşayım o naif ve temiz kalpli küçük kırlangıca... Olmuyor, olamaz, belki de olmamalı! Saf ve küçük kıpırtılar yok olmaya mahkum, farazi hissiyata yuvasını açacak olan ben değilim! Bilirim, o kıvılcımdır soğuk bir mart gecesi teslimiyetle nihayete eren. Bilirim, o kıvılcımdır son ana kadar içimi ısıtan ve boşuna umutlandıran. Ne kıvılcımlar söndürürsün sen adi felek!  Ama bu defa,  bu defa müsaade etmeyeceğim sana,  zira bu şeref bana ait! Ey gece, dağıl! Yıldızlar, inin! Yıldızlar, inin! Şafak vakti ben kazanacağım! Ben kazanacağım! Ben kazanacağım! Görsel: 巡梦记 | Kra

Nerede kaldı bu dalgalar? Artık kıyıya getirmiyor pisliğini denizin. Neredesin kafamdaki solucan kolonisi? Nerede bu eşiğe kayıtsız aksiyon potansiyeli. Bu durgunluk, bu hissizlik neye alamet? Sistem kalıbına mı soktu sözüm ona aydın ruhumu? Yoksa monotonlaşan meşgaleler sıradanlığa mı sürükledi bu şahsiyeti? Fikirsizlik, fikir oluklarının tıkandığını maalesef geç de olsa haber veriyor. Birey zihnini beslemeyi kesince bir süre aynı çerçeveye hapsolmuş şekilde sığlaşmış fikirlerini ısıtıp duruyor. Ne fayda? Yeni ufuklara açılmak, yeni zihniyetlere ziyaretler yapmak şöyle dursun sıfırı tüketerek düşünürlüğünü idame ettirmeye uğraşıyor zat-ı muhterem. Olur mu efendim? Derhal bu işe bir çare düşünülmeli. Aslında ana problem her şeyin başladığı zamanı işaret ediyor. Kişisel gelişim, kültürel kazanım ve düşünürlüğün tetiklendiği zaman dilimindeki müthiş şüphe ve ret arzusu kişinin zihnini besleyen olukları iyice açıyor. Böyle bir tetikleyici mekanizma içerisinde edinilmiş sorgulama ve