Gel Bakalım Yaz

Yazın geldiğini "Zaman ne kadar da çabuk geçiyor." dendiğinde, ders çalışmak şöyle dursun hiçbir şey yapmaya mecal kalmadığında, boşa vakit öldürmenin hiç olmadığı kadar tatlı görünmesiyle anlarsınız. Koca bir senenin yorgunluğu vardır kişinin üzerinde; yerine gelmiş arzular, gelecek seneye kalmış tasarılar vardır. Çöken rehavet telaş ve kaygıyı beraberinde getirir, tabii güzel ve zarif bir neticelendirme de maharet ister. Tatil hak edilmişse kişinin nazarında ne âlâ, aksi takdirde istisnasız yazın her günü başarısızlığın gölgesinde geçecektir.

Bu süreçte mütemadiyen gördüğü dostları göremeyecek, içtimai havayı teneffüs edemeyecek belki; bununla beraber birey kabuğuna çekilecek, geçmişin muhasebesini yapacak, kendini daha çok geliştirme fırsatı bulacaktır. İnsanın şöyle bir kafa dağıtmaya ihtiyacı var, kulağa hoş geliyor değil mi?

Ben pek öyle düşünmüyorum aziz okuyucu. Satrançtaki oyun sonu misali, tahtanın kenarına atılmış taşları, gittikçe sayısı azalmış piyonlarımı görmek beni hüzünlendirir. Bir daha dönmemek üzere geride bıraktığımız günler, iyi veya kötü harcanmış saatler var ortada, her an öldürdüğümüz saniyeler var, kan dondurucu! Sürücüsü olmadığımız bir araçla bilmediğimiz bir yere son sürat gidiyoruz, ürkmemek mümkün değil.

Yine bitiremediğim birikmiş konular ve azala azala tek haneye inmiş sınava kalan gün sayısı göz kırpıyor bana, ben de onlara göz kırpıyorum. Evet, bugünü de yedik, gelsin bakalım yaz.